Bij blote voeten in schoenen denk ik aan Praag

Hij ging op het klapstoeltje naast de coupédeur zitten, ik zat aan de andere kant. Hij was strak in het pak (grijs), haren gestyled, bootschoenen (donkerbruin), geen sokken.
Zijn broek kwam als hij zat vrij hoog, liet een redelijk stuk van zijn blote been zien. Halverwege de reis ging hij naar het toilet, zijn canvas tas liet hij achter. Wat een vertrouwen in de medereiziger.

Ik vroeg me af welke werkgever strak in het pak met blote benen oké vindt. Een bank met hippieklanten? Een tv-klus waar zijn onderbenen niet zichtbaar zijn? Of is dit een trend die ik gemist heb? Dan zou ik hem graag weer willen missen. De volgende stop gaat hij eruit. Ik spiek even: ook als hij staat is de broek vrij kort, zijn blote enkels en wreef zichtbaar boven zijn schoenen.

Het deed me denken aan Praag.

Ik had niks met Praag, wilde liever naar Londen of Parijs, maar mijn schoolvriendinnen wilden naar Praag. En Londen of Parijs zonder vriendinnen is ook niet je van het. Vooral niet op je 16e. Praag dus.

We zaten met wat leek de halve school in een hotel met een kelderbar waar het bier 50 cent kostte per halve liter. Ideaal voor tieners met weinig geld en liefde voor bier. Dat laatste had ik niet, het eerste wel. Of eigenlijk ook niet. Welke van de twee betekent dat ik weinig centen had en bier niet te zuipen vond? Die bedoel ik. Ik had dus vooral lol om aangeschoten klasgenoten en dronk zelf cola. Dat is trouwens ook hoe mijn studententijd verliep.

In het hotel kregen we ook eten, wat er bij de meesten iets te vloeibaar of aan de verkeerde kant weer uitkwam. Vooroordeel over bedorven voedsel in een vreemd land weer bevestigd. De dagen daarna aten we alleen de veilige delen van de maaltijd: brood, brood, brood.

Overdag liepen we veel. Kerken, markten, pleinen, bruggen, we bekeken ze allemaal. We kochten prullaria op de Karelsbrug. We zongen een irritant topveertiglied tot uit den treure. Follow the leaderleaderleader, follow the leader. Jump up, down. Up, down. Jump to the left. Move to the right. Die dus. Heb je ‘m al in je hoofd? Ik wel.

Een vriendin en ik hadden Fila sneakers. Die droeg ik trouwens tot 5 jaar geleden nog steeds bij het klussen want o wat zaten ze lekker. We hadden schoenen uit dezelfde lijn, zoals het pubervriendinnen betaamt.

Alleen zij droeg ze zonder sokken. En na een paar kilometer slenteren door de straatjes van Praag begint een voet te zweten. Dat zweet trekt normaal gesproken eerst in je sok, daarna pas in de stof van je sneaker. Die buffer was er bij haar niet. Je kunt je voorstellen dat het ophopende zweet gezellig in de hoekjes en gaatjes van de schoen kroop, lekker warm werd. De ideale situatie voor voetgeur.

We sliepen met drie of vier meiden in één kamer. Op een gegeven moment werd de stank zo erg dat de schoenen verbannen werden naar het balkon. Misschien was het zelfs zo dramatisch dat een of twee dames ergens anders gingen slapen. Maar dat kan ook met stiekeme feestjes bij vriendjes te maken hebben, dat weet ik niet meer precies. Want die waren er wel, die feestjes. De vriendjes ook trouwens, hoewel niet voor mij hoor.

Bij de feestjes was het een kwestie van goed opletten of de begeleider kwam checken en dan sneaky met je sigaretten en zelf gekochte drank op een hotelkamer van de jongens rondhangen en kletsen. Dat was het. Ja, het waren wilde partijen. Maar wel gezellig. Veel geslapen werd er niet, maar dat had niks met smelly shoes te maken; die stonden uit te wasemen op het balkon.

Met Londen en Parijs kwam het in de jaren daarna goed. Meerdere keren kunnen verkennen. Mijn herinneringen aan de enige keer dat ik in Praag was kun je allitererend opsommen: bier, blote voetenstank en buikproblemen. Maar toch vooral die Pavlovreactie: bij blote voeten in schoenen denk ik aan Praag. Tijd om weer eens terug te gaan eigenlijk.