Oktober 2017. Elie d’Humières beent door de lobby van het ouderencomplex in de bloemrijke woonwijk in het westen van Parijs. Zijn vingers heeft hij geklemd om de knop van zijn slechtziendenstok, zijn rug is ietsje gebogen. Zelfs ietwat gekromd is hij een statige verschijning. Achter hem zit een kleinere man in grijs driedelig pak naar voren geleund op de bank, zijn handen bungelen tussen zijn knieën. Als ik binnenkom en rondkijk vangt de zittende man mijn blik. Hij spreekt de
Lees verder
