Vastberaden struint ze op het lege plekje in de vierzits af, ze zit al voordat de meneer met de tablet kan gaan verzitten om extra ruimte te creëren. Ze is gekleed in een lange donkere rok met witte stippen, een lange donkere jas en een donker gekleurde bloes. Haar grijze haar heeft ze in een lage paardenstaart, scheiding strak in het midden. Haar ogen vallen op achter haar onopvallende montuur. Of in ieder geval haar manier van kijken is opvallend. Priemende ogen. Het gebrek aan make up, de ingevallen oogkassen, zelfs de huidstint voldoet geheel aan het clichébeeld. Ze lijkt me ongelukkig, maar ook veroordelend. En o wat heb ik een hekel aan cliché conclusies. Het heeft een negatieve klank en ik ben nogal van de harmonie, openheid, vrede en lief zijn voor elkaar. Maar in dit geval zou ze zo uit een documentaire over een willekeurig klein Veluws dorp kunnen stappen. Dat ze in beeld komt omdat ze het onzin vindt dat er überhaupt nagedacht wordt over vrouwenkiesrecht in de SGP. Dat zegt ze terwijl ze een ontsnapte lok grijs haar weer in een knipje duwt en met een hoorbare klik tegen haar hoofdhuid vastzet. Stel ik me voor. Ik stel me wel meer dingen voor, dus het zegt niet altijd iets. De dame houdt ondertussen alles en iedereen in de trein scherp in de gaten. Haar ogen schieten onrustig heen en weer, maar zelf zit ze stokstil op de stoel, haar handtas in haar schoot geklemd. Ik hoop dat ze op haar bestemming de rust vindt die ze zoekt.